Μπροστά στον διαχωρισμό των λέξεων «Μοναξιά» -
«Μοναχικότητα» ο νους αντιδρά και αρνείται να αντιμετωπίσει την ουσία
πραγματικά.
Ύστερα από πολύ σκέψη και προσωπικές καταστάσεις έφθασα στα
δικά μου συμπεράσματα και προσπάθησα να δώσω έναν «ορισμό».
Ξεκινώντας με την μοναξιά κατέληξα στην σκέψη ότι δεν είναι
τίποτα παραπάνω από μια αρνητική κατάσταση, μια απουσία ενός συντρόφου, Ενός φίλου,
και Ισχυρότατη παρουσία του ΕΓΩ, διότι βιώνοντας μοναξιά είναι μόνο μια
κατάσταση εφήμερη που έχει προκληθεί από μια «απώλεια» επικοινωνίας και όχι από
συνειδητή επιλογή. Οι περισσότεροι από εμάς κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε
χρησιμοποιήσει την έκφραση «Νιώθω μόνος μου, νιώθω μοναξιά» και αντί να την
κατανοήσουμε και έπειτα να την
κατακτήσουμε με σκοπό να μην μας τρομάζει , βυθιζόμαστε στο συναίσθημα που της
κάνει παρέα και ονομάζεται «Θλίψη».
Από την άλλη πλευρά η μοναχικότητα είναι μια αγνή θετική
κατάσταση της ψυχοσύνθεσης του καθενός που
την Επιλέγει (προσοχή στην
διαφορά), διότι μέσα στην μοναχικότητα ακούς τον ήχο της ψυχής σου ,
μέσα από την μοναχικότητα συνδέεσαι με
τον ίδιο σου τον εαυτό και απελευθερώνεσαι .Είναι πολύ σημαντικό να «αντέξεις»
- « κατανοήσεις» την εσωτερική σου φωνή. Φυσικά επιλέγοντας την μοναχικότητα
δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεσαι από τον χάρτη
«Ζωή» και είσαι μόνος , σημαίνει ο εαυτός μου ανήκει σε εμένα , δεν ανήκω εγώ
στον εαυτό μου, μπορεί να επιφέρει και ένα αποτέλεσμα για κάποιο διάστημα να
μην σας κατανοούν αλλά και το αντίστροφο. Σημασία όμως έχει η συνειδητή Επιλογή
ανάμεσα στους δύο όρους όπου έχει και το αντίτιμο φυσικά.
Πάραυτα αναλογιστείτε, πόσοι από εμάς έχουμε πάει μόνοι μας
διακοπές; Πόσοι από εμάς έχουμε πάει για καφέ μόνοι μας; Και ακόμα κάτι πιο
απλό πόσοι από εμάς έχουμε πάει σινεμά μόνοι μας; Έστω για μια φορά…
Γιατί άραγε;;;;
k.p
