Σου στήνω μία καλύβα, στοὺς αιώνες των αιώνων, ένα κήπο νὰ περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι, μιὰ πλούσια πράσινη φραγὴ να μην σε βρίσκει ο άνεμος ποὺ βασανίζει τοὺς γυμνοὺς στοὺς αιώνες των αιώνων! Σου στήνω τ᾿ όραμά σου πάνω σ᾿ όλους τοὺς λόφους, νὰ σου φυσάει τὸ φόρεμα η δύση με δυὸ τριαντάφυλλα, νὰ γέρνει ὁ ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει, νὰ κατεβαίνουν τὰ πουλιὰ νὰ πίνουνε στὶς φούχτες σου των παιδικών ματιών μου τὸ νερὸ στοὺς αιώνες των αιώνων!

Πάνε κι έρχονται οἱ άνθρωποι πάνω στὴ γή. Σταματάνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ένας αντίκρυ στὸν άλλο, μιλούν μεταξύ τους. Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Όμως, ἐσύ, δὲ λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες μὲς απὸ μένα, κάτω απ᾿ τα τόξα μου, όπως κι εγώ: προχώρησα ισα, μὲς απὸ σένα, κάτω απ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ένας μας μέσα στὸν άλλο, σὰ νάχαμε φτάσει. Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι κάτω απ᾿ τὴ θέα τους Ήσουν νερό, κατάκλυσες μέσα μου όλες τὶς στέρνες. Ήσουνα φώς, διαμοιράστηκες. Όλες οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια, στὸ στήθος, στο μέτωπο. Τ᾿ άστρα τὸ βλέπουνε, ότι: δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες και πλέον κατοικούμε τὴ γή.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Love is infinite

Σιωπή, μεθυστική μελωδία στον ήχο του φτερουγίσματος της καρδιάς, ενός ήχου που επιδέξια με μεταφέρει στο παρελθόν. Η κάθε νότα και μια διαφορετική μας ζωή στον ταξίδι των ψυχών μας εις το άπειρον. Τρέχουν οι μνήμες ανάλαφρα στις καλοκαιρινές αποδράσεις του αιώνιου ερωτά μας ,και είναι εκεί όπου τα κύματα ξανά μου μιλούν για έναν έρωτα που καίει την ψυχής μου τα σωθικά λέγοντας μου : «Μην τρέχεις με περίτεχνες κινήσεις να κρυφτείς από το πεπρωμένο της ψυχής , ποια η διάφορα ανάμεσα στο να σταθείς δίπλα στην φλόγα από το να προσπαθήσεις να απομακρυνθείς; Φωτιά είναι και είτε πνιγεί στο τώρα , στο μετά με ένα απλό γλυκό , καθαρό βλέμμα αγάπης θα φουντώσει ξανά καίγοντας σε διπλά. Ηρέμησε ψιθυρίζουν στην βουβή ανησυχία της ύπαρξης μου καθησυχάζοντας το είναι μου, Όσα είναι να έρθουνε , θα’ρθουν…

Γαλήνια ησυχία στην όψη του απείρου ξετυλίγεται εντός μου.

Μοναξιά - Μοναχικότητα

Μπροστά στον διαχωρισμό των λέξεων «Μοναξιά» - «Μοναχικότητα» ο νους αντιδρά και αρνείται να αντιμετωπίσει την ουσία πραγματικά.

Ύστερα από πολύ σκέψη και προσωπικές καταστάσεις έφθασα στα δικά μου συμπεράσματα και προσπάθησα να δώσω έναν «ορισμό».

Ξεκινώντας με την μοναξιά κατέληξα στην σκέψη ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αρνητική κατάσταση, μια απουσία ενός συντρόφου, Ενός φίλου, και Ισχυρότατη παρουσία του ΕΓΩ, διότι βιώνοντας μοναξιά είναι μόνο μια κατάσταση εφήμερη που έχει προκληθεί από μια «απώλεια» επικοινωνίας και όχι από συνειδητή επιλογή. Οι περισσότεροι από εμάς κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε χρησιμοποιήσει την έκφραση «Νιώθω μόνος μου, νιώθω μοναξιά» και αντί να την κατανοήσουμε  και έπειτα να την κατακτήσουμε με σκοπό να μην μας τρομάζει , βυθιζόμαστε στο συναίσθημα που της κάνει παρέα και ονομάζεται «Θλίψη».

Από την άλλη πλευρά η μοναχικότητα είναι μια αγνή θετική κατάσταση της ψυχοσύνθεσης του καθενός που  την Επιλέγει (προσοχή στην διαφορά), διότι μέσα στην μοναχικότητα ακούς τον ήχο της ψυχής σου , μέσα από την μοναχικότητα  συνδέεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό και απελευθερώνεσαι .Είναι πολύ σημαντικό να «αντέξεις» - « κατανοήσεις» την εσωτερική σου φωνή. Φυσικά επιλέγοντας την μοναχικότητα δεν σημαίνει ότι  εξαφανίζεσαι από τον χάρτη «Ζωή» και είσαι μόνος , σημαίνει ο εαυτός μου ανήκει σε εμένα , δεν ανήκω εγώ στον εαυτό μου, μπορεί να επιφέρει και ένα αποτέλεσμα για κάποιο διάστημα να μην σας κατανοούν αλλά και το αντίστροφο. Σημασία όμως έχει η συνειδητή Επιλογή ανάμεσα στους δύο όρους όπου έχει και το αντίτιμο φυσικά.

Πάραυτα αναλογιστείτε, πόσοι από εμάς έχουμε πάει μόνοι μας διακοπές; Πόσοι από εμάς έχουμε πάει για καφέ μόνοι μας; Και ακόμα κάτι πιο απλό πόσοι από εμάς έχουμε πάει σινεμά μόνοι μας; Έστω για μια φορά…

Γιατί άραγε;;;;

k.p

Η καγκελόπορτα της ψυχής…

Τα χρόνια περνούσαν και εκείνη θεατής των εξελίξεων στην ζωή της, η καγκελόπορτα που χώριζε την Χαρά από την ψυχή της ήταν τόσο κοντά, ένα άπλωμα του χεριού της έφθανε να την ξεκλειδώσει. Όταν άπλωνε δειλά το χεράκι της το «Εγώ» του εαυτού της έβρισκε τρόπο να της βαρύνει την απόσταση για  να εγκαταλείψει την προσπάθεια  ,η ψυχή της απογοητευόταν διότι χρόνια περίμενε την ευκαιρία προς τον δρόμο της απελευθέρωσης της. Εκείνη όμως φοβόταν να Ζήσει, να ρισκάρει να γνωρίσει τον ίδιο της τον εαυτό   ,να ονειροπολήσει και να αφεθεί στην ροή της Αγάπης…

Τα χρόνια περνούσαν και ένα καλοκαιρινό βράδυ του Αυγούστου σε ένα τραπεζάκι συντρόφια με μια Φίλη γνωστή, όμως από πολύ παλιά, της έδωσε την ευκαιρία  να επιλέξει Αν θα ανοίξει την καγκελόπορτα προς την ελευθερία της ψυχής της ή Αν θα παραμείνει πίσω από τα τείχη στα «γνώριμα μέρη»  χάνοντας τα λουλούδια του ίδιου της του παραδείσου…

Φόβος της ψιθύριζε στο αυτί μια «πονηρή»φωνή  και εκείνη επεξεργαζόταν την λέξη που γνώριζε όσο κανείς άλλος.

Αγάπη της ψιθύριζε στο αυτί μια γυναικεία «άφθαρτη και καθαρή» φωνή που δεν  είχε ακούσει ξανά και χαμογελούσε η ψυχή της…μην φοβάσαι άνοιξε την Πόρτα στο νέο και φώτισε το παλιό για να το ελευθερώσεις και να απελευθερωθείς…

Ύστερα από δυο ολόκληρα έτη την ρώτησαν οι φίλοι της ,πες μας ένα τραγούδι…και εκείνη απάντησε με κάποιους στίχους από ένα αγαπημένο της βιβλίο :

«Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής;
Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς. Αλκυόνη Παπαδάκη.»

Έτσι είναι Φίλοι μου…γνώρισα επιτέλους την Χαρά της Ζωής…και Χαμογελά η ψυχή μου!!!!Όλα γύρω μας είναι στιγμές,και ο χειρότερος εχθρός τους ο Φόβος!

Ο Φάρος

 Πόσοι οι περαστικοί της ζωής σου , τα πλοία τους πάνε και έρχονται στα λιμάνια της ψυχής σου , αλλά εσύ καθισμένη σιωπηλά σε μια γωνία κάτω από τον κόκκινο φάρο σε αυτό το μικρό μπαλκονάκι της ψυχή σου που δημιούργησες για να νιώθεις ασφαλής , τους αγναντεύεις δίχως όψη.

Τι περιμένεις άραγε;

Ο αετός που λάτρεψες ξεκίνησε για ταξίδι διαφορετικό , μακριά από τα μάτια του προσώπου αλλά κοντά στα σύνορα της ψυχής σου , με ένα φτερό και ένα πλοίο πειρατικό καταφέρνει να σου στείλει μήνυμα απαντητικό.

Δεν θέλω να μου πεις τι περιμένεις …είναι μοναδικά δική σου η προσμονή της λύτρωσης σου.

Παρακολουθώ το πρόσωπο σου καθώς φωτίζεται από το κόκκινο τρεμόπαιγμα του Φάρου σου, έχουν περάσει μήνες από την φορά που ζούσες το «Σήμερα» ανέμελα, πλέον η μορφή σου καταλύεται από την κενότητα της ομίχλης  , είναι ώρες που οι σκιές κατατρέχουν το κορμί σου, στάσου όρθια και βρες απάγκιο στις μοναδικές στιγμές της Ύπαρξης σας.

Το μετά…ακαθόριστο…θολωμένο…μην ξεχνάς όμως, ο Φάρος εξακολουθεί να σώζει τους Ολομόναχους Καπετάνιους ακόμα και στις πιο ισχυρές καταιγίδες.

Από τον Ιερό Βράχο

Έχω μια έντονη σκέψη για έναν περίπατο στο κέντρο της Αθήνας. Ο καιρός είναι μελαγχολικός, μεσημεράκι και δεν χαίρομαι τον Ήλιο που κατακλύζει τον κόσμο εκεί έξω, γνωρίζω με ποιους θα μοιραστώ την επιθυμία μου και θα ανταλλάξω συναισθήματα…

Ένα μήνυμα κινητού με δυο παραλήπτριες είναι αρκετό για να συναντηθούν 3 Φίλες γνώριμες από τα παλιά με παρελθόν, παρόν και μέλλον…στο Θησείο 6 η ώρα το απόγευμα και να ξεκινήσουν την περιπλάνηση στα  πλακόστρωτο της οδού Αποστόλου Παύλου, μια περιοχή που αδιαμφισβήτητα συνδέει το παρελθόν με την σύγχρονη εποχή

Η πορεία ξεκινά και γύρω μας πλήθος κόσμου, άλλος βιαστικός, άλλος μελαγχολικός , άλλος χαρούμενος…παρέες φίλων γελώντας δυνατά στις αναμεταξύ τους συζητήσεις , πλανόδιοι πωλητές που έχουν βάλει το πάγκο της δημιουργίας τους αριστερά και δεξιά του δρόμου μήπως κάποιος από εμάς τους «επισκέπτες» τους βοηθήσει να κερδίσουν το μεροκάματο της ημέρας και στο βάθος ακούγετε μια μελωδία , μια μελωδία γλυκιά – νοσταλγική που συντροφεύει την σκέψη μας στην περιπλάνηση που επιλέγει η καρδιά της καθεμιά μας  να πραγματοποιήσει…Κοντοστεκόμαστε και «ταξιδεύουμε» για λίγα λεπτά.

Φτάσαμε επιτέλους στο αγαπημένο μου σημείο, το μικρό μαγαζάκι δίπλα από το Θερινό Σινεμά του Θησείου είναι ακόμα εκεί και η λατρεμένη μου παγωτομηχανή πονηρά μου κλείνει το μάτι για μια Θερμιδική αμαρτία…

Αντίσταση καμιά…βρεθήκαμε και οι τρεις με ένα παγωτό αγκαλιά, αφήνοντας  τον ουρανίσκο μας να οργιάσει στην αίσθηση της βελούδινης αλλά σύναμμα παγωμένης μπουκιάς , και έτσι απολαμβάνοντας αυτή την γεύση συνεχίζουμε την ανάβαση στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου  προς τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.

Περάσαμε ανάμεσα από Ψηλά δέντρα και πλακόστρωτα δρομάκια κατά όλο το μήκος της διαδρομής στον Λόφο της Ακρόπολης συντρόφια με αναρίθμητους τουρίστες αλλά και περιπατητές που είχαν βγάλει βόλτα τους τετράποδους φίλους τους ,στρίβοντας αριστερά σε ένα μονοπάτι  βρεθήκαμε  στον Ιερό Βράχο.

Επιβλητικός στέκει μπροστά μας …

Κ.-    Θα σκαρφαλώσουμε; Αλήθεια δεν έχω ανέβει ξανά…

Ε-      Α βρε βλαχάκι μου (χαμογελώντας γλυκά).

Α.Μ- Εντύπωση μου κάνει πως δεν έχεις έρθει ξανά…Φυσικά θα σκαρφαλώσουμε .

Στην κορυφή  ατενίζοντας πια την Μεγαλούπολη που ονομάστηκε «Αθήνα»(η πόλη των ευκαιριών όταν βρισκόμουν στην ηλικία των 18 ετών).

Κ- Άραγε που να ταξιδεύει ο νους τους; Τι να αναζητά η καρδιά τους; Τι να ποθεί η ψυχή τους;

Καθόμαστε η μια δίπλα στην άλλη αντικρίζοντας το ίδιο ηλιοβασίλεμα. Ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα που καλύπτει και απλόχερα χαρίζει  ένα πορτοκαλοκόκκινο χρώμα στην μουντάδα  των γκρι κτιρίων ζωγραφίζοντας μονάχα  γαλήνη στην αναζήτηση μας.  Ο  Ήλιος εκεί ψηλά Αγέρωχος - Ακούραστος να φωτίζει τις ψυχές μας καθημερινά , καθώς ετοιμάζετε να αποσυρθεί πίσω από τα όρη, Μας υπόσχετε ευλαβικά πως θα ξανά λάμψει για όλους εμάς χαρίζοντας μας μοναδικές ευκαιρίες αναζωογόνησης . Μια φωτογραφία…μια φωτογραφία πλημμυρισμένη από ερωτευμένα ζευγαράκια που πάλλονται στο χρώμα της Αγάπης και εμείς οι «συνταξιδιώτες» τους ξεκινούμε την κατάβαση του Βράχου, αναχωρούμε λοιπόν  με πνεύμα γαλήνιο  και βλέμμα καθαρό προς την ταξινόμηση  των σκέψεων που έλαβαν μέρος εντός μας….

k.p

Μια βουτιά...

MIA BOYTΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ-Στ.Λογαριδης-Ελ.Τσαλιγοπουλου 

 Στίχοι: Κώστας Λειβαδάς
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς

Για πες μου ποιο είναι αυτό που λες πως κυνηγάς,
ποιο είναι αυτό που δεν αντέχεις να σε φτάσει,
ποιον κοροϊδεύεις, ποιον προσκυνάς
πόσο καλά μπορεί το αίμα να ξεγράψει

Έχει σκοτάδια στα βαγόνια της ψυχής,
και τελευταία η καρδιά θ'αποφασίσει,
εγώ σου το 'πα δε θα σου σταθεί κανείς

Μια βουτιά στην αγάπη θα σε πείσει
μια βουτιά στην αγάπη θα σε πείσει
ποιό είναι για όλα το μεγάλο μυστικό...

Δεν γίνεται όλα να τα θες μία φορά
και δύο φορές δεν γίνεται να τ'αποκτήσεις,
κι όλο ξεχνάς πως να θυμάσαι και ξανά,
τα ζάρια ρίχνεις να σου φέρουν απαντήσεις

Έχει σκοτάδια στα βαγόνια της ψυχής,
και τελευταία η καρδιά θ'αποφασίσει
εγώ σου το 'πα δε θα σου σταθεί κανείς...

Μία βουτιά στην αγάπη θα σε πείσει
ποιο είναι για όλα το μεγάλο μυστικό
Μία βουτιά στην αγάπη θα σε πείσει
ποιο είναι για όλα το μεγάλο μυστικό...

 

Εσύ ξέρεις...

Εσύ ξέρεις...

You've seen the days when the roads were death,
And the fires burned right to the brim,
And the bike you rode to school now it rests,
Where your story began.

You read your fair share of books,
You tied your lace a thousand times,
And you saw the good in the worst of the crooks,
And your story begins, and your story begins.

The sun it burns so I'll jump right in,
I felt the cold sea kiss my skin,
I turned around and you were gone,
And I'm thinkin' of you, thinkin' of you.

Old friend where you headed for now,
Old friend where you headed for now.

Window frames hold pictures of you,
And the tree outside appears on end,
And you'd seen the good in the seam of the crop,
And your story began, and your story began.

The sun it burns so I'll jump right in,
I felt the cold sea kiss my skin,
I turned around and you were gone,
And I'm thinkin' of you, cant stop thinkin' of you.

Old friend where you headed for now,
Old friend where you headed for now,
Old friend where you headed for now,
Old friend where you headed for now.

Aerials

Life is a waterfall
We're one in the river
And one again after the fall

Swimming through the void
We hear the word
We lose ourselves
But we find it all...

Cause we are the ones that want to play
Always want to go
But you never want to stay

And we are the ones that want to choose
Always want to play
But you never want to lose

Aerials, in the sky
When you lose small mind
You free your life

Life is a waterfall
We drink from the river
Then we turn around and put up our walls

Swimming through the void
We hear the word
We lose ourselves
But we find it all...

Cause we are the ones that want to play
Always want to go
But you never want to stay

And we are the ones that want to choose
Always want to play
But you never want to lose

Aerials, in the sky
When you lose small mind
You free your life
Aerials, so up high
When you free your eyes eternal prize

Aerials, in the sky
When you lose small mind
You free your life
Aerials, so up high
When you free your eyes eternal prize

Χρωματίζω πουλιά...

Τόσα άστρα και γώ να λιμοκτονώ
χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν,
και περιμένω να κελαηδήσουν…
γιατί χειμώνιασε

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ
κάνε λοιπόν κύριε
να ‘χει κανείς ένα φίλο
δος του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε

 Τάσος Λειβαδίτης

This love

This love
This love is a strange love
In that it can lift a love
This love

This love
I think I'm gonna fall again
And ever when you held the hand
And turn 'em in your fingers, love

This love
Now rehearsed we stay, love
Doesn't know it is love
This love

This love
Doesn't have to feel love
Doesn't care to be love
It doesn't mean a thing
This love

This love loves love
It's a strange love, strange love

This love
This love
This love is a strange love, strange love
I'm gonna fall again love
Doesn't mean a thing
Think I'm gonna fall again
This Love

Ενοχή

Ἐνοχὴ
……Τὸ ζητοῦσαν, λοιπόν, σὲ τί εἶχα φταίξει, ἔμενα τὸ μόνο μου ἔγκλημα ἦταν ὅτι δὲν μπόρεσα νὰ μεγαλώσω, κυνηγημένος πάντα, ποῦ νὰ βρεῖς καιρό, ἔτσι ἔμεινα εὔπιστος κι ἀγκάλιαζα τὸ κρύο σίδερο τῆς γέφυρας.
……Ἐνῷ ἀπ᾿ τὸ βάθος, μακριά, μὲ κοίταζε σὰν ξένο ἡ πιὸ δική μου ζωή.

Τάσος Λειβαδίτης, Ἐνοχή, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης (1972), 

A cry for love.

Love not our love
love isn't supposed to be this way
love is a poison ring
and love has poured you drinks
now love waits for you to sleep
don't lend it to a friend
'cause you may never see that friend again
don't bother with a cover 'cause love can
pick out the fakes
but that's not our love
not our love
this crime of love
love isn't supposed to be this way
love will sting and love will burn
love will steal all you've learned
yes it will but not our love
sometimes in your back
and sometimes in your heart
it's a double edged sword
don't you bother with a cover
'cause in a crowd love can pick out the fakes
but that's not our love
not our love
(and the girls sing along) do you hear this cry for
love
do you see this crime of love
love waits for you to sleep
don't lend it to a friend
you can easily pick out the fakes
don't you see this crime of love
this crime of love holds you here
sting burn steal learn
don't turn your back on my heart
you can easily pick out the fakes

Μια Βόλτα...στον Κεραμεικό

Περπατούσα σε ενα μκρό σκοτεινό δρομάκι της περιοχή Κεραμεικού,υστερα από λίγα γοργά βήματα έφτασα στον προορισμό μου.Παρασκευή βράδυ,αύριο ρεπό,ημέρα χαλάρωσης και απόλαυσης συζητήσεων με παλιούς γνωστούς.Βότκα πορτοκάλι , επιβάλλεται πλέον αυτή η επιλογή.Σηκώνοντας τα μάτια φωτίζομαι από δεκα ισως δώδεκα κόκκινα φωτιστικα στοιχισμενα καλλιτεχνιακα σε ενα σιδερένιο στήριγμα,και στην αντανάκλαση του κόκκινου φωτός μια γλυκιά,ερωτική επαφή ξεκινά με ένα απλό αλλα τόσο παθιασμένο άγγιγμα ,με ενα χαδι μαγικό στα μαλλιά , μια αέρινη κίνηση που ενωνει δυο γνωστούς-Αγνώστους.

Κολάζ συναισθημάτων από κομμάτια “έρωτα” και “πάθους” , παράξενες αινιγματικές συνθέσεις κινήσεων που προκαλούν κι αποσυντονίζουν τη λογική.Μια Λογική που προήλθε από την επιθυμία να μπερδέψει το μυαλό, να παράγει παραισθήσεις και το ταξιδι τον “Κόκκινων Εραστών” να συνεχιστεί στα μονοπάτια της ηδονής δίχως προκαταλήψεις.Εντέλει ο φτερωτός άγγελος που ονομάζεται έρωτας “υπάρχει” και ποτέ δεν ξέρεις που καραδοκεί για να σε λαβώσει με τα αιχμηρά βέλη του.Η αυλαία πέφτει και οι δυο εραστές αποσύρονται στον δικό τους σαγηνευτικό χορό κάπου μακρυά από τα βλέμματα των “παρατηρητών”...
Το τηλέφωνο κουδουνίζει μήνυμα...
-Που είσαι;
-Κεραμεικό,δεν θα αργήσω να φύγω.
-Σε προλαβαίνω;Σκέφτομαι να περάσω μια βόλτα με το αμάξι.
-Ίσως,ξεκίνα.
Πέντε τετράγωνα παρακάτω,ένα αμάξι παρκαρισμένο στην γωνία ενός κεντρικού δρόμου.
Δυο παλιοί γνώριμοι από τα παλία,που τώρα αναγνωρίζονται ξανά με ένα άσχημο συμβάν να τους ενώνει ή και να τους χωρίζει...
Ένα δακρυσμένο βλέμμα με την μορφή της απώλειας φυλακισμένο στην χροιά του πόνου.Μιας απώλειας δίχως επιλογή συνέχισης ή άρνησης,μια απώλειας που οφείλεται στο θάνατο.
Σηκώνω το βλέμμα μου,με διαπερνά η ανάγκη του πένθους,δυο ματιές αρκούν...
Με χρειάζεται άραγε ή προτιμά την βουβή σιωπή της;
Ανοίγω την πόρτα και κάθομαι στην θέση του συνοδηγού,η μουσική που παίζει το κασσετόφωνο σπαρακτική οδηγώντας τα συναισθήματα σε έξαρση προσπαθώντας κραυγαλέα να βρούνε διαφυγή μέσο των δακρύων.Μεταπτώσεις συναισθηματικές,στιγμές γέλιου διάρκειας δευτερολέπτων ,αναδρομή σε όμορφες Τους ιστορίες...δυο άνθρωποι μου αποκαλύπτονται μέσο του ενός....
-Έχεις δει πόσοι έχουν μπει σε αυτό το STUDIO;
-Όχι δεν παρατήρησα.
-Μόνο 2 ώρες και έχουν διαβεί αυτό το κατώφλι μπροστά μας γύρω στα 13 άτομα,ανεβαίνουν για
λίγο και κατεβαίνουν.
-Δεν παρατήρησα αλλά θα το κάνω.
Πράγματι κόσμος και ομάδες νεαρών αντρών με μέσο όρο κατά την δική μου κρίση 27-30 ανεβοκατέβαιναν αυτές τις σκάλες.Ποιά η ανάγκη τους για τον προπληρωμένο έρωτα;Ποιός ο φόβος τους για μια “πραγματική”ερωτική επαφή;Άραγε μήπως εντέλει ο Έρωτας και η ανταλλαγή συναισθημάτων έχει εκλείψει στην θέα του ελεύθερου προπληρωμένου έρωτα;Βασανιστικά ερωτήματα...
Το τρένο περνά σφυρίζοντας και μου αποσπά την προσοχή.
Μια ομάδα 8 παιδιών μεθυσμένων (όχι πάνω απο τα 18 )πιστά αντίγραφα στην “μαγκιά” της εποχής ,βγήκε από ένα club καβγαδίζοντας και μεταφέρθηκαν μπροστά στο αμάξι μας.Έρμαια στον υπερκαταναλωτισμό του αλκοολ , φωνάζουν κι χειροδικούν μεταξύ τους,σαν να παρακολουθείς μια “Αγέλη Λύκων” που ο δυνατότερος προσπαθεί να επιβληθεί.Κοίτονται μεθυσμένα στο πεζοδρόμια και όταν “ξυπνούν” προσπαθούν να προσποιηθούν τα κοκόρια...
Αυτός είναι ο τρόπος του Έρωτα στην νέα γενία;Αλκοολ,κρεπάλη,ξενύχτια,Club και ο πιο “μεθυσμένος μάγκας” έπαθλο κατάκτησης από τους υπολοίπους;;;
Ξημερώνει...και όλα έρχονται στην επιφάνεια!Οι εικόνες λέξεις και το αντίστροφο...Ώρες περισυλλογής κρούουν το κουδούνακι των σκέψεων.
-Φευγουμε;Σχεδόν ξημέρωσε.
-Και δεν Φεύγουμε.........

Σε ένα ήσυχο μπαλκόνι στην αρχή της Μεγάλης Αθήνας με παρέα ένα απαλό μελαγχολικό αεράκι και το μόνο φως από την οθόνη του υπολογιστή μου....ξεκινώ!!!

Αρχίζω αναρωτιέμαι αν είμαι παράλογη και απλά ζω στον κόσμο των γνωστικών ή αν είμαι η γνωστική που ζω στον κόσμο του παραλόγου...σχήμα οξύμορο δεν αντιλέγω αλλά οφείλω να προβληματιστώ και να βρω την απάντηση στην ερώτηση...σε ποιόν κόσμο ζω;
Τα πάντα γύρω μου μεταβάλλονται αλλάζουν σχήμα και κατεύθυνση ,συναισθήματα δυνατά, στην πάροδο του χρόνου εξελίσονται σε ουτοπικά-μηδαμινά...όρκοι ηθικής στην ακουστική του έρωτα διαλύονται μεμιας,ταξίδια στον κόσμο των αμαρτωλών παραισθήσεων ναυαγούν στον ερχομό της κάθε καθημερινότητατας.Όλα γύρω μου έιναι ρευστά και εγώ προσπαθώντας να αιχμαλωτίσω το ρευστό και να το μετατρέψω σε στερεό χάνω καμμάτια της ύπαρξης μου , τα οποία και αυτά με την σειρά τους ταξιδεύουν σε αυτόν τον μακρόκοσμο,ή μήπως στον μικρόσμο...μακρόκοσμος ή μικρόκοσμος το ιδιο δεν είναι όμως;Το δεύτερο συνθετικό ίδιο είναι,άρα τι αλλάζει;μόνο το μέγεθος....μακρό-μικρό και ποια η διαφορά;Όμως σαν έννοια σύμπαντος η διαφορά είναι μεγάλη και πασιφανής,μπείτε στο κόπο να αναλογιστείτε την έννοια Μακρόκοσμος-Μικρόκοσμος.Άραγε θα ήταν πιο εύκολο...οι σχέσεις των ανθρώπων να ήταν φτιαγμένες από αέρα,φωτιά,γη (ποιά από τις 3 δυνάμεις θα ήταν ισχυρότερη;);Εγώ πάλι επιλέγω τον συνδυασμό και των 3 και ξερετε γιατί;Γιατί κανένα στοιχείο δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς το άλλο...όπως επίσης και κάθε στοιχείο μπορεί να εξουδετερωσει το άλλο...όλα παιχνίδι ΔΥΝΑΜΕΩΝ είναι...ο πιο συγκεντρωμένος ίσως και να βγει νικήτης σε αυτό το παιχνίδι που αποκαλείται ζωή!

Just lay it all down
Put your face into my neck
and let it fall out
I know, I know, I know
I knew before you got home

This world you're in now,
It doesn't have to be alone,
I'll get there somehow, 'cos
I know, I know, I know
When, even springtime feels cold

But I will learn to breathe
this ugliness you see,
So we can both be there and we can both share the dark
And in our honesty, together we will rise
Out of our nightminds, and into the light
At the end of the fight...

You were blessed by
a different kind of inner view
it's all magnified.
The highs would make you fly,
and the lows make you want to die

And I was once there,
hanging from that very ledge where you are standing.
So I know, I know, I know
It's easier to let go

But I will learn to breathe
this ugliness you see,
So we can both be there and we can both share the dark.
And in our honesty, together we will rise out of our nightminds
And into the light at the end of the fight...

...and in our honesty, together we will rise out of our nightminds
And into the light... at the end of the fight...

Κάπως έτσι όλα ξεκινούν...

Κάθομαι στο γραφείο μου και παρατηρώ τις εργασίες που πρέπει να ολοκληρώσω μέσα στο χρονικό περιθώριο των 8 ωρών που εκ νόμου έχουν θεσπιστεί, ένα φλυτζάνι καφέ στο αριστερό χέρι και ενα μισοτελειωμένο τσιγάρο στο άλλο ,απο το ραδιοφωνο παίζει μελαγχολικα τραγούδια και ο καιρός ήδη συννεφιασμένος συνεiσφέρει σε μια "περιεργη" σιωπή.Προφανώς συναίσθημα πλήξης  με εχει κατακλύσει,ηχητικά μηνύματα των ακατάπαυστων e-mails,προγραμματα που ανοιγοκλείνω δίχως ιδιαίτερο σκοπό,ένας μικρόκοσμος - μακροκοσμος μπροστά μου έχει ανοιχθεί  ,δυο συνισταμένες που πρέπει να φέρω σε ισσοροπία για να φτάσω στον ουσιαστικό σκοπό της εσωτερικής μου αναζήτησης.Έτσι πήρα την απόφαση να ξεκινήσω αυτό το blog και να αφήσω την Αγάπη να μετουσιώσει τον ψυχισμό μου.

k.p