Η καγκελόπορτα της ψυχής…

Τα χρόνια περνούσαν και εκείνη θεατής των εξελίξεων στην ζωή της, η καγκελόπορτα που χώριζε την Χαρά από την ψυχή της ήταν τόσο κοντά, ένα άπλωμα του χεριού της έφθανε να την ξεκλειδώσει. Όταν άπλωνε δειλά το χεράκι της το «Εγώ» του εαυτού της έβρισκε τρόπο να της βαρύνει την απόσταση για  να εγκαταλείψει την προσπάθεια  ,η ψυχή της απογοητευόταν διότι χρόνια περίμενε την ευκαιρία προς τον δρόμο της απελευθέρωσης της. Εκείνη όμως φοβόταν να Ζήσει, να ρισκάρει να γνωρίσει τον ίδιο της τον εαυτό   ,να ονειροπολήσει και να αφεθεί στην ροή της Αγάπης…

Τα χρόνια περνούσαν και ένα καλοκαιρινό βράδυ του Αυγούστου σε ένα τραπεζάκι συντρόφια με μια Φίλη γνωστή, όμως από πολύ παλιά, της έδωσε την ευκαιρία  να επιλέξει Αν θα ανοίξει την καγκελόπορτα προς την ελευθερία της ψυχής της ή Αν θα παραμείνει πίσω από τα τείχη στα «γνώριμα μέρη»  χάνοντας τα λουλούδια του ίδιου της του παραδείσου…

Φόβος της ψιθύριζε στο αυτί μια «πονηρή»φωνή  και εκείνη επεξεργαζόταν την λέξη που γνώριζε όσο κανείς άλλος.

Αγάπη της ψιθύριζε στο αυτί μια γυναικεία «άφθαρτη και καθαρή» φωνή που δεν  είχε ακούσει ξανά και χαμογελούσε η ψυχή της…μην φοβάσαι άνοιξε την Πόρτα στο νέο και φώτισε το παλιό για να το ελευθερώσεις και να απελευθερωθείς…

Ύστερα από δυο ολόκληρα έτη την ρώτησαν οι φίλοι της ,πες μας ένα τραγούδι…και εκείνη απάντησε με κάποιους στίχους από ένα αγαπημένο της βιβλίο :

«Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής;
Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς. Αλκυόνη Παπαδάκη.»

Έτσι είναι Φίλοι μου…γνώρισα επιτέλους την Χαρά της Ζωής…και Χαμογελά η ψυχή μου!!!!Όλα γύρω μας είναι στιγμές,και ο χειρότερος εχθρός τους ο Φόβος!