Από τον Ιερό Βράχο

Έχω μια έντονη σκέψη για έναν περίπατο στο κέντρο της Αθήνας. Ο καιρός είναι μελαγχολικός, μεσημεράκι και δεν χαίρομαι τον Ήλιο που κατακλύζει τον κόσμο εκεί έξω, γνωρίζω με ποιους θα μοιραστώ την επιθυμία μου και θα ανταλλάξω συναισθήματα…

Ένα μήνυμα κινητού με δυο παραλήπτριες είναι αρκετό για να συναντηθούν 3 Φίλες γνώριμες από τα παλιά με παρελθόν, παρόν και μέλλον…στο Θησείο 6 η ώρα το απόγευμα και να ξεκινήσουν την περιπλάνηση στα  πλακόστρωτο της οδού Αποστόλου Παύλου, μια περιοχή που αδιαμφισβήτητα συνδέει το παρελθόν με την σύγχρονη εποχή

Η πορεία ξεκινά και γύρω μας πλήθος κόσμου, άλλος βιαστικός, άλλος μελαγχολικός , άλλος χαρούμενος…παρέες φίλων γελώντας δυνατά στις αναμεταξύ τους συζητήσεις , πλανόδιοι πωλητές που έχουν βάλει το πάγκο της δημιουργίας τους αριστερά και δεξιά του δρόμου μήπως κάποιος από εμάς τους «επισκέπτες» τους βοηθήσει να κερδίσουν το μεροκάματο της ημέρας και στο βάθος ακούγετε μια μελωδία , μια μελωδία γλυκιά – νοσταλγική που συντροφεύει την σκέψη μας στην περιπλάνηση που επιλέγει η καρδιά της καθεμιά μας  να πραγματοποιήσει…Κοντοστεκόμαστε και «ταξιδεύουμε» για λίγα λεπτά.

Φτάσαμε επιτέλους στο αγαπημένο μου σημείο, το μικρό μαγαζάκι δίπλα από το Θερινό Σινεμά του Θησείου είναι ακόμα εκεί και η λατρεμένη μου παγωτομηχανή πονηρά μου κλείνει το μάτι για μια Θερμιδική αμαρτία…

Αντίσταση καμιά…βρεθήκαμε και οι τρεις με ένα παγωτό αγκαλιά, αφήνοντας  τον ουρανίσκο μας να οργιάσει στην αίσθηση της βελούδινης αλλά σύναμμα παγωμένης μπουκιάς , και έτσι απολαμβάνοντας αυτή την γεύση συνεχίζουμε την ανάβαση στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου  προς τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.

Περάσαμε ανάμεσα από Ψηλά δέντρα και πλακόστρωτα δρομάκια κατά όλο το μήκος της διαδρομής στον Λόφο της Ακρόπολης συντρόφια με αναρίθμητους τουρίστες αλλά και περιπατητές που είχαν βγάλει βόλτα τους τετράποδους φίλους τους ,στρίβοντας αριστερά σε ένα μονοπάτι  βρεθήκαμε  στον Ιερό Βράχο.

Επιβλητικός στέκει μπροστά μας …

Κ.-    Θα σκαρφαλώσουμε; Αλήθεια δεν έχω ανέβει ξανά…

Ε-      Α βρε βλαχάκι μου (χαμογελώντας γλυκά).

Α.Μ- Εντύπωση μου κάνει πως δεν έχεις έρθει ξανά…Φυσικά θα σκαρφαλώσουμε .

Στην κορυφή  ατενίζοντας πια την Μεγαλούπολη που ονομάστηκε «Αθήνα»(η πόλη των ευκαιριών όταν βρισκόμουν στην ηλικία των 18 ετών).

Κ- Άραγε που να ταξιδεύει ο νους τους; Τι να αναζητά η καρδιά τους; Τι να ποθεί η ψυχή τους;

Καθόμαστε η μια δίπλα στην άλλη αντικρίζοντας το ίδιο ηλιοβασίλεμα. Ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα που καλύπτει και απλόχερα χαρίζει  ένα πορτοκαλοκόκκινο χρώμα στην μουντάδα  των γκρι κτιρίων ζωγραφίζοντας μονάχα  γαλήνη στην αναζήτηση μας.  Ο  Ήλιος εκεί ψηλά Αγέρωχος - Ακούραστος να φωτίζει τις ψυχές μας καθημερινά , καθώς ετοιμάζετε να αποσυρθεί πίσω από τα όρη, Μας υπόσχετε ευλαβικά πως θα ξανά λάμψει για όλους εμάς χαρίζοντας μας μοναδικές ευκαιρίες αναζωογόνησης . Μια φωτογραφία…μια φωτογραφία πλημμυρισμένη από ερωτευμένα ζευγαράκια που πάλλονται στο χρώμα της Αγάπης και εμείς οι «συνταξιδιώτες» τους ξεκινούμε την κατάβαση του Βράχου, αναχωρούμε λοιπόν  με πνεύμα γαλήνιο  και βλέμμα καθαρό προς την ταξινόμηση  των σκέψεων που έλαβαν μέρος εντός μας….

k.p