Μια Βόλτα...στον Κεραμεικό

Περπατούσα σε ενα μκρό σκοτεινό δρομάκι της περιοχή Κεραμεικού,υστερα από λίγα γοργά βήματα έφτασα στον προορισμό μου.Παρασκευή βράδυ,αύριο ρεπό,ημέρα χαλάρωσης και απόλαυσης συζητήσεων με παλιούς γνωστούς.Βότκα πορτοκάλι , επιβάλλεται πλέον αυτή η επιλογή.Σηκώνοντας τα μάτια φωτίζομαι από δεκα ισως δώδεκα κόκκινα φωτιστικα στοιχισμενα καλλιτεχνιακα σε ενα σιδερένιο στήριγμα,και στην αντανάκλαση του κόκκινου φωτός μια γλυκιά,ερωτική επαφή ξεκινά με ένα απλό αλλα τόσο παθιασμένο άγγιγμα ,με ενα χαδι μαγικό στα μαλλιά , μια αέρινη κίνηση που ενωνει δυο γνωστούς-Αγνώστους.

Κολάζ συναισθημάτων από κομμάτια “έρωτα” και “πάθους” , παράξενες αινιγματικές συνθέσεις κινήσεων που προκαλούν κι αποσυντονίζουν τη λογική.Μια Λογική που προήλθε από την επιθυμία να μπερδέψει το μυαλό, να παράγει παραισθήσεις και το ταξιδι τον “Κόκκινων Εραστών” να συνεχιστεί στα μονοπάτια της ηδονής δίχως προκαταλήψεις.Εντέλει ο φτερωτός άγγελος που ονομάζεται έρωτας “υπάρχει” και ποτέ δεν ξέρεις που καραδοκεί για να σε λαβώσει με τα αιχμηρά βέλη του.Η αυλαία πέφτει και οι δυο εραστές αποσύρονται στον δικό τους σαγηνευτικό χορό κάπου μακρυά από τα βλέμματα των “παρατηρητών”...
Το τηλέφωνο κουδουνίζει μήνυμα...
-Που είσαι;
-Κεραμεικό,δεν θα αργήσω να φύγω.
-Σε προλαβαίνω;Σκέφτομαι να περάσω μια βόλτα με το αμάξι.
-Ίσως,ξεκίνα.
Πέντε τετράγωνα παρακάτω,ένα αμάξι παρκαρισμένο στην γωνία ενός κεντρικού δρόμου.
Δυο παλιοί γνώριμοι από τα παλία,που τώρα αναγνωρίζονται ξανά με ένα άσχημο συμβάν να τους ενώνει ή και να τους χωρίζει...
Ένα δακρυσμένο βλέμμα με την μορφή της απώλειας φυλακισμένο στην χροιά του πόνου.Μιας απώλειας δίχως επιλογή συνέχισης ή άρνησης,μια απώλειας που οφείλεται στο θάνατο.
Σηκώνω το βλέμμα μου,με διαπερνά η ανάγκη του πένθους,δυο ματιές αρκούν...
Με χρειάζεται άραγε ή προτιμά την βουβή σιωπή της;
Ανοίγω την πόρτα και κάθομαι στην θέση του συνοδηγού,η μουσική που παίζει το κασσετόφωνο σπαρακτική οδηγώντας τα συναισθήματα σε έξαρση προσπαθώντας κραυγαλέα να βρούνε διαφυγή μέσο των δακρύων.Μεταπτώσεις συναισθηματικές,στιγμές γέλιου διάρκειας δευτερολέπτων ,αναδρομή σε όμορφες Τους ιστορίες...δυο άνθρωποι μου αποκαλύπτονται μέσο του ενός....
-Έχεις δει πόσοι έχουν μπει σε αυτό το STUDIO;
-Όχι δεν παρατήρησα.
-Μόνο 2 ώρες και έχουν διαβεί αυτό το κατώφλι μπροστά μας γύρω στα 13 άτομα,ανεβαίνουν για
λίγο και κατεβαίνουν.
-Δεν παρατήρησα αλλά θα το κάνω.
Πράγματι κόσμος και ομάδες νεαρών αντρών με μέσο όρο κατά την δική μου κρίση 27-30 ανεβοκατέβαιναν αυτές τις σκάλες.Ποιά η ανάγκη τους για τον προπληρωμένο έρωτα;Ποιός ο φόβος τους για μια “πραγματική”ερωτική επαφή;Άραγε μήπως εντέλει ο Έρωτας και η ανταλλαγή συναισθημάτων έχει εκλείψει στην θέα του ελεύθερου προπληρωμένου έρωτα;Βασανιστικά ερωτήματα...
Το τρένο περνά σφυρίζοντας και μου αποσπά την προσοχή.
Μια ομάδα 8 παιδιών μεθυσμένων (όχι πάνω απο τα 18 )πιστά αντίγραφα στην “μαγκιά” της εποχής ,βγήκε από ένα club καβγαδίζοντας και μεταφέρθηκαν μπροστά στο αμάξι μας.Έρμαια στον υπερκαταναλωτισμό του αλκοολ , φωνάζουν κι χειροδικούν μεταξύ τους,σαν να παρακολουθείς μια “Αγέλη Λύκων” που ο δυνατότερος προσπαθεί να επιβληθεί.Κοίτονται μεθυσμένα στο πεζοδρόμια και όταν “ξυπνούν” προσπαθούν να προσποιηθούν τα κοκόρια...
Αυτός είναι ο τρόπος του Έρωτα στην νέα γενία;Αλκοολ,κρεπάλη,ξενύχτια,Club και ο πιο “μεθυσμένος μάγκας” έπαθλο κατάκτησης από τους υπολοίπους;;;
Ξημερώνει...και όλα έρχονται στην επιφάνεια!Οι εικόνες λέξεις και το αντίστροφο...Ώρες περισυλλογής κρούουν το κουδούνακι των σκέψεων.
-Φευγουμε;Σχεδόν ξημέρωσε.
-Και δεν Φεύγουμε.........