Σε ένα ήσυχο μπαλκόνι στην αρχή της Μεγάλης Αθήνας με παρέα ένα απαλό μελαγχολικό αεράκι και το μόνο φως από την οθόνη του υπολογιστή μου....ξεκινώ!!!

Αρχίζω αναρωτιέμαι αν είμαι παράλογη και απλά ζω στον κόσμο των γνωστικών ή αν είμαι η γνωστική που ζω στον κόσμο του παραλόγου...σχήμα οξύμορο δεν αντιλέγω αλλά οφείλω να προβληματιστώ και να βρω την απάντηση στην ερώτηση...σε ποιόν κόσμο ζω;
Τα πάντα γύρω μου μεταβάλλονται αλλάζουν σχήμα και κατεύθυνση ,συναισθήματα δυνατά, στην πάροδο του χρόνου εξελίσονται σε ουτοπικά-μηδαμινά...όρκοι ηθικής στην ακουστική του έρωτα διαλύονται μεμιας,ταξίδια στον κόσμο των αμαρτωλών παραισθήσεων ναυαγούν στον ερχομό της κάθε καθημερινότητατας.Όλα γύρω μου έιναι ρευστά και εγώ προσπαθώντας να αιχμαλωτίσω το ρευστό και να το μετατρέψω σε στερεό χάνω καμμάτια της ύπαρξης μου , τα οποία και αυτά με την σειρά τους ταξιδεύουν σε αυτόν τον μακρόκοσμο,ή μήπως στον μικρόσμο...μακρόκοσμος ή μικρόκοσμος το ιδιο δεν είναι όμως;Το δεύτερο συνθετικό ίδιο είναι,άρα τι αλλάζει;μόνο το μέγεθος....μακρό-μικρό και ποια η διαφορά;Όμως σαν έννοια σύμπαντος η διαφορά είναι μεγάλη και πασιφανής,μπείτε στο κόπο να αναλογιστείτε την έννοια Μακρόκοσμος-Μικρόκοσμος.Άραγε θα ήταν πιο εύκολο...οι σχέσεις των ανθρώπων να ήταν φτιαγμένες από αέρα,φωτιά,γη (ποιά από τις 3 δυνάμεις θα ήταν ισχυρότερη;);Εγώ πάλι επιλέγω τον συνδυασμό και των 3 και ξερετε γιατί;Γιατί κανένα στοιχείο δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς το άλλο...όπως επίσης και κάθε στοιχείο μπορεί να εξουδετερωσει το άλλο...όλα παιχνίδι ΔΥΝΑΜΕΩΝ είναι...ο πιο συγκεντρωμένος ίσως και να βγει νικήτης σε αυτό το παιχνίδι που αποκαλείται ζωή!